Aşk bir kum saati gibidir; kalp dolarken beyin boşalır.
Beyin, düşündüğümüzü düşünme aparatı.
İnsan beyni doğduğunuz andan itibaren çalışır ve bir topluluk önünde konuşana kadar durmaz.
Beyin olanca gücüyle ilerlerken, cinsel sistemlerin korkunç etkinliği daha uykuda olduğu için çocukluk, hayatımız boyunca özlemle geri dönüp baktığımız masumiyet ve mutluluk dönemi, hayatın cennetidir, kayıp cennet.
Mini etek, mini beyinleri tahrik eder.
Ağzıyla kuş tutmayı, bir tarafıyla gülmeyi, üreme organlarıyla aşık olmayı, gözleriyle işemeyi öğrenen insan tek şeyi öğrenemedi.. Beyniyle düşünmeyi.
Beyin, benim ikinci favori organım.
Eğer birgün gelir beni unutursan, bil ki silahım artık belimde değil elimde, ama içi boş çünkü kurşunu beynimde.
Hayat, beynimizdeki bulmacayı doldurma çabasıdır.
Beyni evrimin ışıldayan tacı olarak düşünmem istendi şimdiye kadar, ancak sanırım beyin hayatta kalmak için çevrilen bir dolap sadece.
Durumum çevrimdışı, beynim meşgul, ruhum hemen dönecek, aklım dışarda, elim telefonda, kalbim sende.
Ben bir beyinim, Watson. Geri kalan yalnızca bir ilave.
Deprem gibi girdin gönlüme, fay hattı çizdin beynime, enkazlar bıraktın kalbimde, artçılar hala devam etmekte.
Biliyoruz ki beyin kulakların birbirleri üzerine gıcırdamalarını önlemek için vardır.
İnsan olmak için yalnızca beş duyu organı yeterli değildir. Bunlara hükmedecek beyin de gerekir.
Beynin gizleri ortaya çıkarmak için potansiyeli vardır. Biz, kör, sağır, dilsiz, barbar insanların ise bu potansiyeli ortaya çıkarmak için hiçbir fikrimiz yok.
