Bazen çalkalanır hayatın, farkında olmadan yönünü değiştirir akışın.. Adını bilmediğin bir şey sürükler ya da çeker seni, karşı koyamazsın. Bir bakmışsın, damla damla ummana karışmışsın…
Çektiğimiz her acıyla birlikte biraz daha olgunlaşırız. Günü geldiğinde yeni yetme aşçıların yemeğine lezzet katarız.
İnsan duruşundan belli olur. Kişiliğidir onu ayakta tutan. Güven vermeli gözleri, konuştuğunda dili.. Farkı kalmazdı yoksa, bir et yığınından…
Ne ifade ediyor ki yaşadıkların? Dön bak geriye, hatırlayabildiğin kadardır hayatın…
Hayat dediğin nedir ki? Emrivaki yaşıyoruz çoğumuz, bekçi köpeği gibi.. Küçük bir kulübe, birde bilmem kaç metrelik zincir! Tüm varımız yoğumuz…
Ne kadar sığ umman bildiklerimiz, her geçen gün biraz daha alçalmakta.. Kutsayıp, yücelttiklerimiz, seviye topuklarda…
Kimse olduğu gibi değil, her şey görüntü.. Görüntüsü bile etmiyor, en delikanlısının karekökü…
Eğer nefretimiz aklımızın önünde koşarsa, gerçekleri ıskalarız. Kin bürür gözümüzü, sonra güneşi bile taşlarız.
Bir insan düşünün, tarumar olmuş hayatı..
Hedef tahtasına oturtmuş kader, yüreği kırk yerinden yaralı..
Sürmezlik edemem, eğer bendeyse ilacı.
Bana ne demek kolay da, kendi ellerimle boğmak var insanlığımı.
Severiz arkadaşı, değer veririz. Yeri başımızın üstünde. Ama aşk başkadır, destan gibi yaşarız. Kutsal bir yükün hamalı gibi sonsuza dek taşırız yüreğimizde.
Her şey boktan, her şey berbat. Çünkü insanlık tarihinin ishal olmuş devresi içinde yaşadığım hayat..
Bir yıldız kayıp gitmiş ne yazar ki? Gökyüzünden. Daha milyarlarca var keşfedilmeyi bekleyen..
Katıla katıla ağlıyordum, ebe kör makasla kestiğinde göbeğimi. Günahsızdım, masum.. Ama borçlu doğmuştum hayata, peşin peşin tahsil ediyordu ilk taksidini..
Yollar… Gayesi yoksa insanı yorar. Yürüyüş kutlu olmalı ve anlamlı.. Ayaklarına bırak gerisini, güle oynaya götürür seni, menzile kadar.
Zaman en değerli hazinemiz. En az on kaşıkçı elması eder bir saniyemiz…
